Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Αλβανοτσάµικο για έναν χαµένο σκιτσογράφο

Συνέντευξη της Σαφέτ Μαυροµάτη
στον Soloup
Η κόρη του Αλή Ντίνο Μπέη απαντάει στη γελοία επίθεση του ΛΑΟΣ που στο πρόσωπο του κορυφαίου Πρεβεζάνου νόµισε πως ανακάλυψε το αλβανοσκάνδαλο του αιώνα!
Είχαµε ακούσει µέχρι τώρα για τα «απαγορευµένα σκίτσα». Των πολιτισµένων Δυτικών που σατίριζαν «δηµοκρατικά» τον Μωάµεθ. Και φυσικά οι µωαµεθανοί, όπως θα λέγαµε και στα ελληνικά, έγιναν «Τούρκοι». Στην περίπτωση όµως του Χριστού (θυµίζω την περίπτωση των σκίτσων του Χάντερερ) δεν σηκώσαµε κουβέντα! Σήµερα στην ανάδελφη χώρα µας έχουµε πλέον ακόµα µια παρωδία να συζητάµε. Αυτή τη φορά µε… «απαγορευµένους σκιτσογράφους». Και µάλιστα αποδηµήσαντες προπολεµικώς! Το 1938. Χρονιά που µας άφησε πρόωρα ο Αλή Ντίνο Μπέη.
Η ιστορία επί τροχάδην έχει ως εξής: Μετά τα διάφορα µικροκαναλικά παραληρήµατα που κάνεις δεν ελέγχεται για το τι λέει, ο Κυριάκος Βελόπουλος, βουλευτής του ΛΑΟΣ, αποφάσισε να δώσει και βουλευτική διάσταση στον τηλεοπτικό του οίστρο. Ωσάν να τον τσίµπησε µύγα αλβανοτσετσέ, ανακάλυψε το αλβανοσκάνδαλο του Αιώνα. Έτσι σε ερώτηση που κατέθεσε στη Βουλή προς τον υπουργό Εσωτερικών στις 3/11/2009 (αριθµός πρωτοκόλλου 562) ζητάει να µάθει «Γιατί ο Δήµος Πρεβέζης τιµάει έναν Αλβανοτσάµη του 19ου αιώνος». Και η ερώτηση, πιο λιανά, συνεχίζει: «Συµφώνως µε δηµοσιεύµατα του τοπικού Τύπου της πόλεως, ο δήµος αλλά και η δηµοτική βιβλιοθήκη Πρεβέζης αποφάσισαν να εκδώσουν ένα λεύκωµα µε τον τίτλο “Αλή Ντίνο Μπέη” που παρουσιάζει τη ζωή και τις πτυχές της πορείας ενός γόνου µουσουλµάνων µεγαλογαιοκτηµόνων αλβανοτσάµικης καταγωγής, ζωγράφου-σκιτσογράφου, ο οποίος ήταν γνωστός προπολεµικώς για την έντονη πολιτική του δραστηριότητα ως εκπρόσωπος της κοινότητος των αλβανοφώνων εκεί». Και µετά από αιτιάσεις γύρω από «συλλόγους Αλβανοτσάµηδων» και «διεκδικήσεις κατά της εδαφικής µας ακεραιότητος» καταλήγει. «Πώς τοποθετείται το υπουργείο σε κινήσεις και δαπάνες… που αναλίσκονται σε “τιµητικές” εκδηλώσεις εντελώς αµφιλεγόµενων προσώπων για τα εθνικά µας συµφέροντα;»
Προφανώς µετά τη δηµοσιοποίηση της «ερώτησης» και την ενηµέρωσή του ο Δήµος Πρέβεζας έστειλε στις 19/11/2009 επιστολή-φάκελο στο υπουργείο Εσωτερικών µε όλα τα αποστοµωτικά στοιχεία που αποδεικνύουν το µέγεθος της γκάφας του κυρίου Βελόπουλου. (Γιατί «γκάφα», θα δείτε στη συνέχεια). Με βάση αυτό τον φάκελο λοιπόν, έλαβε την επίσηµη απάντηση ο αλβανοτσαµοφάγος βουλευτής από τον υπουργό Γιάννη Ραγκούση (Υπ. Εσωτερικών, 25/11/2009, Αρ. Πρ. 71907). Έλαβε βέβαια και µια άλλη απάντηση (23/11/2009), αυτή τη φορά από τη Σαφέτ Μαυροµάτη, κόρη του Αλή Ντίνο. Και µάλιστα απευθυνόµενη ταυτόχρονα και στον πρόεδρο του ΛΑΟΣ κύριο Καρατζαφέρη. Αλλά από εκεί (µέχρι τη στιγµή που γράφεται το κείµενο) κανένας οίστρος. Απάντηση ιχθύος.Και τώρα το µεγαλείο της γκάφας: Το επίµαχο όσο και «σκανδαλώδες» λεύκωµα «φορέων της τοπικής αυτοδιοικήσεως που αναλίσκονται σε “τιµητικές” εκδηλώσεις εντελώς αµφιλεγόµενων προσώπων» είναι µια έκδοση του µακρινού 1993 στο πλαίσιο (τότε) για τα 80 χρόνια της απελευθέρωσης της Πρέβεζας. Για µια έκδοση δηλαδή πριν 17 χρόνια!
Όσο για το ποιόν αυτού του «αµφιλεγόµενου προσώπου», του αλβανοτσάµη µουσουλµάνου που ήταν «γνωστός προπολεµικώς για την έντονη πολιτική δραστηριότητα ως εκπρόσωπος της κοινότητος των αλβανοφώνων εκεί», παραθέτουµε τα εξής στοιχεία, που προφανώς αγνοούσε µέσα στον πατριωτικό του οίστρο ο βουλευτής: Ο Αλή Ντίνο Μπέη είχε σπουδάσει στη Σορβόννη Πολιτικές Επιστήµες. Ήταν εξέχον µέλος της αθηναϊκής κοινωνίας και, παρότι «αµφιλεγόµενο πρόσωπο», διέµενε στην Πατριάρχου Ιωακείµ 43 του αλβανοτσάµικου Κολωνακίου. Υπήρξε έφορος στη «Στέγη Γραµµάτων και Τεχνών» και ταµίας της «Ένωσης Σωµατείων Εικαστικών Τεχνών». Στα… του οίκου µας, υπήρξε ιδρυτικό µέλος και πρόεδρος της «Ένωσης Ελλήνων Γελοιογράφων».
Όσο για τα… του οίκου τού διερωτώµενου βουλευτή, αυτό που ίσως δεν του σφύριξαν τα «δηµοσιεύµατα» και οι «πληροφοριοδότες» του ήταν πως αυτός ο αµφιλεγόµενος «Αλβανοτσάµης του 19ου αιώνος» ήταν και δυο φορές συνάδελφός του στο ελληνικό κοινοβούλιο. Ο Αλή Ντίνο Μπέη εξελέγη δυο φορές βουλευτής µε το προοδευτικό κόµµα του Παπαναστασίου! Ερωτά δηλαδή ευθέως ο δαιµόνιος (κατά το… δαιµόνιος Σέρλοκ Χολµς) κύριος Βελόπουλος τον υπουργό Εσωτερικών, 16 χρόνια µετά την έκδοση ενός λευκώµατος και 72 χρόνια µετά το θάνατο του Ντίνο, πώς φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης «αναλίσκονται σε “τιµητικές” εκδηλώσεις εντελώς αµφιλεγοµένων»… ελλήνων βουλευτών!
Τελικά, ποιος ήταν αυτός ο σκιτσογράφος µε το «εξωτικό όνοµα» που σηµειώνει στον αµαρτωλό τόµο και ο Κώστας Μητρόπουλος; Με τον Dino, όπως υπέγραφε τα σκίτσα του, εµείς δεν περιµέναµε τον κύριο Βελόπουλο για ν’ ασχοληθούµε. Είχε προηγηθεί µια συνέντευξη που µου είχε δώσει η κυρία Σαφέτ Μαυροµάτη, η κόρη του σκιτσογράφου, στο περιοδικό ΩΣ3 (#53, Μάρτιος 2006, «Αλή Ντίνο, ένας ευγενής Μπέης»). Αλλά κι εδώ, στη ΓΑΛΕΡΑ πιο πρόσφατα, ένα εξαιρετικό αφιέρωµα από τον επίσης Πρεβεζάνο Γιώργο Μπαζίνα (#48, Σεπτέµβριος 2009, «Ο δικός µας Αλή Ντίνο»). Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία µπορείτε λοιπόν ν’ ανατρέξετε κι εκεί
Εδώ όµως, ως αντίβαρο στα ανύπαρκτα δηµοσιεύµατα και τους ανώνυµους (µετά Χριστόν) «πληροφοριοδότες» του καταγγέλλοντα βουλευτή, ξεχωρίζω να προσθέσω ενδεικτικά µια σύγχρονη µε τον Αλή Ντίνο καταγραφή του Ζαχαρία Παπαντωνίου από το «Ελεύθερο Βήµα» (8/11/1938) που αναφέρεται αναλυτικά και στην… ύποπτη δράση του: «Ο Ντίνο µπέης ήταν ένας Αλβανός που δεν είχε άλλο αλβανικό παρά το ελαφρό χρώµα της προφοράς. Όλα του τα άλλα ήταν διεθνή. Το λεπτό του φέρσιµο, το ντύσιµό του, η νοοτροπία του και τέλος η γραµµή. Το χιουµοριστικό του σχέδιο ήταν από εκείνα που δεν έχουν τοπικό χαρακτήρα ούτε δείχνουν έντονη ατοµικότητα… Ένα από τα θέµατα ήταν η αλβανική ηθογραφία. Τα ηθογραφικά του σχέδια µε θέµα την Τσαµουριά δεν ήταν µόνο γελαστά και δροσερότατα. Ήταν αλήθειες, κοινωνικές σάτιρες. Ο Ντίνο δεν ήταν αδιάλλακτος εθνικιστής. Σαν Αλβανός αγαπούσε την Αλβανία. Ήθελε όµως την πατρίδα του εξελιγµένη. Δεν εννοούσε να εξοικειωθεί µε την επιµονή του αρχαίου εκείνου λαού στην πατριαρχική ζωή. Ανώτερος από φανατισµούς καθώς ήταν, ελάχιστα πρόθυµος να δικαιολογήσει συντηρητισµούς που τους θεωρούσε αλλόκοτους για την εποχή µας … είχε στρέψει το κοµψό του τηλεβόλο του χιουµοριστικού του σχεδίου εναντίον της αγαπηµένης του Τσαµουριάς... Ο Ντίνο ήταν µπέης, αυτό όµως δεν τον εµπόδιζε να σατιρίσει έναν µπέη της Τσαµουριάς… Ήταν ένας απλός, εράσµιος άνθρωπος, ένας διεθνής, για κάθε σαλόνι, για κάθε πλαζ, ένας ευχάριστος, ένας λεπτός και αγαθός. Τίποτα το σκιερό και το ανατολίτικο σ’ αυτόν τον Ευρωπαίο της Τσαµουριάς. Ήταν περισσότερο καλλιτέχνης παρά Μπέης…» Όσο για το πόσο… φανατικός µουσουλµάνος ήταν; Καλύτερα να διαβάσετε παρακάτω τι λέει γι’ αυτό η ίδια η κόρη του η Σαφέτ.
Κυρία Σαφέτ, την άλλη φορά που είχαµε µιλήσει θυµάµαι ότι είχατε περιγράψει τον πατέρα σας σαν έναν άνθρωπο κοσµοπολίτη. Σήµερα όµως κάποιοι, και αναφέροµαι στην ερώτηση του κυρίου Βελόπουλου στη Βουλή, περιγράφουν έναν άνθρωπο που οργάνωνε τους «αλβανοτσάµηδες». Τελικά, τι ακριβώς συµβαίνει;
Αυτό ήρθε από το πουθενά για µένα. Θέλω να πιστεύω ότι δεν ήταν άγνοια αλλά σκοπιµότητα τα όσα αναφέρει ο κύριος αυτός. Γεγονός πάντως είναι ότι εκείνα που σας είχα πει έδειχναν τον πατέρα µου. Δηλαδή ότι ήταν ο άνθρωπος στον καλό τον κόσµο, περιζήτητος. Όσο κι αν αυτό ακούγεται υπερβολικό, όµως το ζούσα. Δεν ήταν «ο φανφαρόνος» άνθρωπος. Ήταν απλός, κοσµοπολίτης, που χαιρόταν τη ζωή και µε τους µεγάλους και µε τους µικρούς. Και ήταν υπεράνω χρηµάτων.
Και αυτή η ερώτηση στη Βουλή πώς προέκυψε;
Μου έκανε κι εµένα µεγάλη εντύπωση. Ξαφνικά µε πήρε µια φίλη και µου είπε ότι άκουσε στην τηλεόραση να βρίζει ο κύριος αυτός τον δήµο (Πρέβεζας) λέγοντας διάφορα και ιδιαιτέρως για ένα άλµπουµ που δηµοσίευσε. Να σας εξηγήσω. Το 1993 ο Δήµος Πρέβεζας είχε δηµοσιεύσει ένα άλµπουµ µε τα σκίτσα του πατέρα µου.
Το γνωστό άλµπουµ δηλαδή όπου διασώθηκε η δουλειά του Αλή Ντίνο.
Ακριβώς. Και η κοπέλα δεν ήθελε να πιστέψει ότι αφορούσε τον πατέρα µου. Όταν άκουσε το όνοµα µόνο µε πήρε τηλέφωνο. Της είπα ότι δεν µ’ ενδιαφέρει το θέµα. Απλά θα τον έβρισκα αν γινόταν αυτόν τον κύριο στο τηλέφωνο για το ατόπηµα. Δεν τον βρήκα και µετά σταµάτησα. 10-15 µέρες µετά έφτασαν στα χέρια µου από την Πρέβεζα τα δηµοσιεύµατα. Δηλαδή την ερώτηση που έκανε ο κύριος Βελόπουλος προς τον υπουργό Εσωτερικών µε ένα κατάπτυστο κείµενο. Έχω την απάντηση του υπουργού η οποία κοινοποιήθηκε στη Βουλή για κοινοβουλευτικό έλεγχο. Δεν νοµίζω ότι έγινε κοινοβουλευτικός έλεγχος διότι είχε προηγηθεί µια επιστολή του δηµάρχου Πρέβεζας η οποία ήταν αποστοµωτική. Λέει ότι ο δήµος έκανε εκδηλώσεις για την απελευθέρωση της Πρέβεζας και µια από αυτές ήταν η έκδοση του άλµπουµ µε τα σκίτσα του γνωστού πρεβεζάνου σκιτσογράφου Αλή Ντίνο.
Το 1993;
Το 1993! Τότε δήµαρχος ήταν ο κύριος Γιαννούλης. Τώρα είναι άλλος φυσικά. Αφορούσε όµως τον δήµο και καλά έκανε ο τωρινός δήµαρχος, ο κύριος Κλάπας, και είπε τα πράγµατα όπως είναι. Με το έγγραφο που έστειλε έχει επισυνάψει µαζί όλα τα πρακτικά του δηµοτικού συµβουλίου και πολλά κείµενα για τον Ντίνο από τις εφηµερίδες και από το άλµπουµ το ίδιο. Σαν κόρη του, δεν σας κρύβω ότι δεν θα είχα καµιά διάθεση να αρχίσω να κάνω µια τέτοια ιστορία γιατί δεν χρειάζοµαι εύσηµα για τον πατέρα µου από κανέναν κύριο Βελόπουλο και κανέναν κύριο Καρατζαφέρη. Διότι φάνηκε ότι είναι ανίδεοι οι άνθρωποι. Δεν ήξεραν ότι ήταν βουλευτής ο Αλή Ντίνο. Και δεύτερον ότι είναι ένας άνθρωπος που τον τίµησαν µε τα γραπτά τους και µε τον λόγο τους πανάξιοι άνθρωποι. Και αναφέροµαι στους εν ζωή, και πρώτα απ’ όλους τον Κώστα τον Μητρόπουλο που είχε την καλοσύνη να προλογίσει το άλµπουµ. Αλλά πηγαίνω και στους παλιότερους! Τον Σπύρο Μελά, τον Ζαχαρία Παπαντωνίου, τον Αλέκο τον Λιδωρίκη, τον Παλαιολόγου, τον Καράτζα… Πολλοί επίσης µου µίλησαν για τον πατέρα µου όπως ο Αρχέλαος. Όποτε µίλησα µε γελοιογράφους είχαν να πουν µια καλή κουβέντα για τον πατέρα µου…
Και ακόµα και σήµερα, η Λέσχη Ελλήνων Γελοιογράφων είναι στο πλάι σας. Πείτε µου κάτι όµως: αυτό το άλµπουµ έγινε το 1993. Σήµερα έχουµε πλέον 2010. Πώς ανακινήθηκε ένα τέτοιο θέµα µετά από τόσα χρόνια;
Αυτό πρέπει µάλλον σε καφετζού να το βρούµε. Γιατί ο ίδιος ο κύριος δεν απαντάει στην επιστολή που κοινοποίησα και στον κύριο Καρατζαφέρη, και µου κάνει εντύπωση. Τουλάχιστον θα έπρεπε να δώσει µια απάντηση, αν όχι να ζητήσει συγνώµη.
Στην ερώτηση προς τον υπουργό Εσωτερικών λέει για τον Αλή Ντίνο πως «ήταν γνωστός προπολεµικώς για την έντονη πολιτική του δραστηριότητα ως εκπρόσωπος της κοινότητας των αλβανοφώνων». Απ’ ό,τι θυµάµαι όµως, µου είχατε πει ότι ζούσατε στην Αθήνα.
Εδώ ήταν το σπίτι µας. Στην Πρέβεζα που ήταν η γενέτειρα του πηγαίναµε τα καλοκαίρια.
Και µάλιστα µε την «αφρόκρεµα» της αθηναϊκής κοινωνίας. Θυµάµαι τα χαρακτηριστικά σκίτσα µε κοµµώσεις κυριών σε στιλ… µπελ επόκ.Ναι. Είχε ένα µπλοκάκι και όπου τον καλούσαν, σε όποια δεξίωση, σε όποιο σπίτι, όλες τις επώνυµες κυρίες και κυρίους της εποχής αµέσως έβγαζε το µπλοκάκι και τους σκίτσαρε. Τα έχω αυτά, καδραρισµένα. Και µιλάµε για ονόµατα γνωστά. Θυµάµαι για παράδειγµα την Ντόρα Στράτου, τον Τσαλδάρη… Και µην ξεχνάτε ότι ήταν και πρόεδρος των ελλήνων γελοιογράφων. Στην ιδρυτική οµάδα. Επίσης ήταν και έφορος στη Στέγη Γραµµάτων και Τεχνών. Θυµάµαι ακόµα ότι ήταν στην Καραγιώργη Σερβίας 4 που πηγαίναµε κι έβλεπα όλους αυτούς τους παλιούς σκιτσογράφους όπως τον Τερζόπουλο, τον Σπύρο τον Βασιλείου (όσο κι αν τον γνωρίζουµε ως ζωγράφο, είχε κι αυτήν την τάση), τον ΝΟΥΑΡ, τον Φωκίωνα Δηµητριάδη… Και δεν θυµάµαι ποιος σκιτσογράφος όταν έγινε εδώ η έκθεση το 1983, νοµίζω στη γκαλερί «Συλλογή», µου είπε στο τέλος «τι πράµα ήταν αυτό» (γιατί έχει ένα σκίτσο που είναι όλο µε µολύβι, χαρακιές, και παρουσιάζει την εικόνα του Βενιζέλου) και µου λέει «κι εµείς προσπαθούµε µε δυο µεγάλα φρύδια να δώσουµε στον κόσµο να καταλάβει ότι είναι ο Καραµανλής». Μου έκανε εντύπωση.
Η καταγωγή, η ιστορία του Αλή Ντίνο ποια ήταν;
Γεννήθηκε στη Πρέβεζα, µεγάλωσε εκεί, µετά πήγε η οικογένειά του στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί πήγε στο γυµνάσιο-λύκειο της εποχής. Μετά φεύγει για Γαλλία, σπουδάζει στη Σορβόννη Πολιτικές Επιστήµες, κι από κει και µετά επιστρέφει πια στην Ελλάδα, και δεν ξαναφεύγει. Ούτε Αλβανία είχε πατήσει ποτέ το πόδι του. Μένει στην Αθήνα µέχρι το 1938, που πέθανε. Και πήγαινε στην Πρέβεζα τα καλοκαίρια, για ταξίδι βέβαια. Μόνιµη εγκατάσταση ήταν εδώ στην Αθήνα. Και υπάρχει ακόµα το σπιτάκι το οποίο έχει µεταµορφωθεί σε µαγαζί, Πατριάρχου Ιωακείµ 43. Το θυµάµαι σαν να είναι τώρα. Κι έχω πάει και το έχω επισκεφτεί. Εκεί ήταν το σπίτι µας το οποίο νοικιάζαµε πάντοτε γιατί ήταν της νοοτροπίας αυτής.
Δηλαδή Πατριάρχου Ιωακείµ έµενε ο… Αλβανοτσάµης;
Ναι, Πατριάρχου Ιωακείµ 43. Κι έµενε σε ένα σπιτάκι. Αυτό έχει σηµασία γιατί δεν του άρεσαν ποτέ ούτε πολυκατοικίες ούτε τα µεγάλα σπίτια. Ήθελε σπίτι µε αυλή. Και ήταν σπίτι µε αυλή. Και η αυλή υπάρχει ακόµα και το σπίτι, µεταµορφωµένο λιγάκι σε µαγαζί.
Ακούγεται πάντως παράλογο. Μετά το 1993 που ήταν η έκδοση του επίµαχου άλµπουµ και µετά το… 1938 που έχει πεθάνει ο πατέρας σας, στα καλά καθούµενα, προκύπτει ένα τέτοιο ζήτηµα. Τι πιστεύετε ότι έκανε τον κύριο Βελόπουλο να ξεκινήσει µια τέτοια αστήριχτη ιστορία;
Η απορία µου είναι µεγάλη. Γιατί; Έχω ένα µεγάλο ερώτηµα. Γιατί; Και από πού; Δεν αναφέρεται πουθενά. Ούτε από πού πήρε πληροφορίες, ούτε από ποιον, ούτε πότε τις πήρε. Είναι σηµαντικά θέµατα αυτά. Μου κάνει µεγάλη εντύπωση και θα ήθελα πολύ να τον συναντήσω αυτόν τον κύριο, έτσι κατά πρόσωπο, να τον ρωτήσω γιατί και από πού ορµώµενος. Έχω την εντύπωση ότι θα σκύψει το κεφάλι και θα φύγει, αν έχει τσίπα. Γιατί ασχέτως ηλικίας, είµαι µεγάλη γυναίκα, δεν παύει να έχει σπιλώσει τη µνήµη του πατέρα µου. Ξέρω πολύ καλά ότι θα µπορούσα µε ένα διάταγµα νοµικό να τον πάω κατευθείαν στο δικαστήριο. Αλλά βλέπετε αυτός κινήθηκε γιατί ήταν σίγουρος ότι τον καλύπτει η βουλευτική ασυλία. Τώρα το µόνο που µου µένει είναι να τον συναντήσω. Το λιγότερο είναι να του πω, εγώ είµαι αυτή, εκείνος ήταν εκείνος, κι εσένα απαξιώ να σε δω. Και να γυρίσω το κεφάλι µου και να φύγω.
Αυτός ήταν ο Αλή Ντίνο. Δεν υπερβάλλω. Για να σας δώσω να καταλάβετε πόσο πολύ Έλληνας ήταν και πόσο δεν ήθελε να επηρεάσει κανέναν άνθρωπο σε ό,τι πίστευε, ο ίδιος δήλωνε άθεος. Εµένα όµως µικρή µε έπαιρνε από το χέρι και µε πήγαινε στον Άη Γιώργη τον Καρύτση κάθε Χριστούγεννα, κάθε Πρωτοχρονιά, κάθε Πάσχα, που σηµαίνει ότι δεν ήθελε να µε κάνει ντε και καλά ό,τι ήταν αυτός. Με άφηνε µεγαλώνοντας ν’ αποφασίσω ό,τι ήθελα εγώ. Βέβαια ανατράπηκε η ζωή µου στα 8 µου χρόνια, όταν τον έχασα. Και να ’ναι καλά οι άνθρωποι που µε βοήθησαν να κάνω το άλµπουµ. Και αναφέροµαι στον αξέχαστο Αλέκο Λιδωρίκη και στον Ξύδη, τον πρέσβη, οι οποίοι ήρθαν σπίτι µου, µε βοήθησαν για πρόσωπα και πράγµατα που δεν γνώριζα. Γιατί φύγαµε αµέσως µε τη µητέρα µου για Πρέβεζα, που είχε την περιουσία του εκεί ο πατέρας µου και δεν ήξερα πρόσωπα και πράγµατα που απεικόνιζαν τα σκίτσα του.
Και ουσιαστικά χάρη σε αυτή την έκδοση του δήµου σώθηκε η δουλειά του. Δεν θα ξέραµε σήµερα ποιος ήταν ο Αλή Ντίνο…
Ακριβώς. Γιατί εγώ δεν είχα τη δυνατότητα να το εκδώσω. Τα είχα (τα σκίτσα) και τα κοίταζα εγώ.
Κυρία Σαφέτ, σας ευχαριστούµε πολύ.
Σας ευχαριστώ εγώ κι ελπίζω να µην αφορά άλλον άνθρωπο ξανά τέτοιο γελοίο δηµοσίευµα, 70 χρόνια µετά το θάνατο του ανθρώπου. Που το χρησιµοποιεί να κάνει τι, αυτός ο άνθρωπος;
Υ. Γ. Τελειώνοντας να θέσουµε κι εµείς ένα ερώτηµα προς τον εµπλεκόµενο Δήµο. Η αξιέπαινη αυτή έκδοση του Δήµου Πρέβεζας, που υπήρξε πραγµατική κιβωτός για τη δουλειά του σηµαντικού πρεβεζάνου και κοσµοπολίτη σκιτσογράφου, µετά από 17 χρόνια ουσιαστικά έχει εξαντληθεί. Μήπως είναι ώρα, ο Δήµος, να σκεφτεί σοβαρά µια προσεγµένη επανέκδοση;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου